Yas!

canımız yandı,

dayım Selami Teymur’u bu sabah kaybettik. Rabbim Efendimize komşu eylesin. 

Hüküm Allah’ın.

altı üstü

altı üstü hiçbir devirde yan yana yazılmamış iki cümleyiz,
aramızda çizgi bile yoktu üstelik;
hatıralardan hafızalara miras kaldık,
bir hatır sahibi unutsun diye bekliyoruz.

mirfanK’16

Yalçın Tosun – Bir Nedene Sunuldum

bir albüm, bir kitap, bir film. büyük bir hevesle beklediğimiz şeylerin sayısı çok azaldı sanki. sayılar azalsa da hevesimden hiçbir şey kaybetmedim ben ve yalçın tosun bu hevesimi hiçbir zaman kursağımda bırakmadı. kâh karıştırdığım dergilerde bulduklarımla kâh birbirinden eşsiz kitaplarıyla yalçın tosun öykü dünyamıza inmiş, yaşayan en önemli öykücülerden birisi. okur olarak güzel bir yıl geçirdim ve son olarak 2015’in en iyi kitabını okudum.

beş bölümden oluşuyor -bir nedene sunuldum- ve her bölümde dört öykü var, bölüm geçişlerinde de soluğumuzu kesen alıntılar. lale müldür ile başlıyor kitap “ona kötü bir şey olsun istedim / bana âşık olsun istedim” bu kitapta herhangi bir öykünün kahramanı sizsiniz. bu yalnızca bana has bir duygu değil. bu kitabı okuyan çoğu kişiye göre bu böyle. ve kendinizi gördüğünüz öyküden diğer bir öyküye geçişiniz biraz çetrefilli. bu yüzden yalçın tosun sizi bir nedene sunarken biraz acıtıyor. 

“nice doğmamış heveslerin acemi katili”

peruk gibi hüzünlü’den sonra içime işleyen, idrak edebilmek için üzerine uzun uzun düşündüğüm cümlelerden birisi bu. 

“zavallılığın, diye geçiriyorum içimden, ne çok giysisi var.” cümlelerin altını çizme huyum yok benim. onun yerine not alabileceğim ayraçlardan kullanırım. bir kitap bittiğinde o kitaba dair tüm özlemlerimi o ayracı tekrar okuyarak gideririm. kalın harflerle bu cümle yazıyor ilk ayraçta. zavallılık. içimden “buraya da mı geldin?” diye soruyorum yalçın tosun’a. ve anlamını bilmediğim kelimeler. okudukça öğreniyorum. -ki yalçın tosun iyi bir öğreticidir.- 

yalçın tosun kitaplarından biriktirdiğim ayraçlar yeni cümlelere, yeni dokunuşlara gebe. 136 sayfalık bir kitaptan bahsediyorum, çabuk bitiyor. etkisi için aynı şeyi söyleyemem. 

geleceğe dair olan korkuları yazılmış bir halde bulmak başlı başına mucize. aylaklığımı -sığınaksız- adlı öyküden sonra katlayıp bir kenara kaldırdım. artık daha ferah bi’ dünyam var. kitaba dair konuşulacak çok şey var. bence kimse kimseyi dinlemesin. herkes okusun, kendini dinlesin.

Bir Nedene Sunuldum, Yalçın Tosun / Yapı Kredi Yayınları, 136s, 2015

zihin

yine de
burnumun direğine kuş kondurmuyor
artık hatıralar
hatırladıkça bağışlıyorum kendimi.
üstelik seni bağışlayan zihnime de çok şey borçluyum,
ve sen
hiç az değilsin.

fotoğraf: murathan özbek

mirfanK’15

ilk kar

düşmek için yarışıyor damlalar,

düşerse kar, kalırsa buz.

hatırlanmamaktan daha soğuk ne var?

kelimeler artık seni çağrıştırmadığında

ne buzsun

ne de kar.

fotoğraf: erzurum

mirfanK’15

bulut

olmadığın günleri düşmüyorlar takvimden,
ben her yılı herkesten fazla yaşıyorum,
ve gittiğim her yolu sırtımda taşıyorum.

çıkmaz sokaklarda düşük yapıyor ihtimaller,
tamam kabul,
dünya yuvarlak ve dönüyor,
hatta denize paralel dağlar da var
rica ediyorum, bulutlara dokunmayın,
-aklımı kaçırıyorum-

mirfanK’15

kış uykusu

bu yalnızlar içinde dermansız bir kalabalığım
zihnimde bir yere sabitliyorum yüzünü
yüzün acılarımın mezarlığı,
karanfil ektiğim dilinde neşter saklıyorsun artık,
biliyorum senin yüzünden uyanıyor her şey,
sus, söyleme sakın.

mirfanK’15

gezegen

öyle bir yol ki,
metrekaresine adından bağımsız iki acı düşüyor.
bu ilkel bitkilerin arasında yürüdüğünden beri dünya en zehirli gezegen.
rüyalarda dahi ölçülmüyor artık bazı mesafeler,
ve bilirim ki masumiyetine sığındığın bi’ ayrılık daha var,
kirpiklerinin içinde
pusuda bekler.

fotoğraf: murathan özbek

mirfanK’15

maske

intihara girişmiştin,
şimdi, dinlendiğin ırmakları emdi mi gözlerin,
demem o ki dürüst bir yalnızlığı iyi becerdim,
ne de olsa kül olmayan yerden acı doğmaz.
çürümüş bir iskeleden ölüyorum bugün,
bu kadar insan, bu kadar yüz
kaç kişi tanıyorsun maskesi kendinden olan,
ve bir ölüm kaç yalnızlığı yetim bırakıyor
-annesi kendinden olan-

fotoğraf: murathan özbek

mirfanK’15

yol

kendime çıkmayan yolları adımlıyorum,
damarlarım buz,
biraz da mevsim gereği donuyor bakışlarım.
yollar her daim karanlık,
geri gitmiyor ayaklarım,
gözlerime inen perdenin ardından
gölgeni ezberliyorum.

fotoğraf: murathan özbek

mirfanK’15